Porażająca jest niespójność stanowisk ośrodków badań przy opracowywaniu raportów i prezentowaniu wyników. Sama niekończąca dyskusja nad skutkami odprowadzenia solanki do morza jest dobitnym przykładem. Dalszym przykładem rozdźwięku w opracowaniach naukowych jest sama lokalizacja magazynów kawernowych. Obecnie podaje się, że w Kosakowie składowane będą paliwa gazowe. Wcześniej wiadomo było o magazynowaniu gazu, ropy i paliw płynnych. Opracowania naukowe podają, że do składowania gazu najlepiej nadają się wysady solne jak w Mogilnie (duża głębokość do kilku km daje możliwość tworzenia wąskiej- wysokiej kawerny, gdzie gaz dobrze się spręża = duża pojemność). Natomiast pokłady soli (Kosakowo) przez swoją niewielką miąższość (średnia 127m dla złóż w naszej gminie) i płytsze występowanie pozwala na ługowanie mniejszych pojemnościowo kawern – lepszych do tłoczenia paliw płynnych. Niewykluczone zatem, że część kawern będzie przeznaczona w przyszłości dla węglowodorów płynnych.

Kolejnym brakiem konsekwencji informacyjnej jest przytaczany fakt o strategicznym znaczeniu magazynów kawernowych (głównie dla NATO)z uwagi na znikome ryzyko ataku terrorystycznego i na wypadek wojny. Jednocześnie podaje się, że rurociągi przesyłające paliwa są wysoko na liście potencjalnych celów ataków terrorystycznych. Dodając do powyższego rozbudowę lotniska, gdzie pas podchodzenia do lądowania znajduje się w nad polem kawern, uzyskujemy całkowicie niespójny obraz.

Sposoby kreowania strategicznych planów inwestycyjnych już od kilku lat toczą się bez udziału społeczności, których bezpośrednio dotyczą. Dokładne analizy przemawiające za lokalizacją gazoportu (także paliw płynnych) i powiązanie z systemem podziemnych magazynów znane są w środowisku naukowym i branżowym już co najmniej od 2007 roku . Także umiejscowienie magazynów paliw dla wojsk NATO w naszej gminie szeroko omawiano w tymże roku .Brak zainteresowania tymi zagadnieniami ze strony władz samorządowych, powodował, że przemysł paliwowy poczynił dalekie kroki w realizacji własnych planów – ponosząc przy tym minimalne koszty i stwarzając realne zagrożenia dla mieszkańców.

Projekt budowy kawern jest przedsięwzięciem znanym od dziesięcioleci. Poznane są już technologie, którymi posługują się firmy na całym świecie. Jednak w dalszym ciągu, w różnych miejscach świata ze względu na różne i często nierozpoznane dokładnie warunki geologiczne proces budowy kawern jest za każdym razem nowatorski. Polskie opracowania geologiczne dotyczące złóż soli pochodzą z pierwszej połowy zeszłego wieku i powstały na potrzeby budowy kopalń soli. Szybko okazało się, że w świecie jest nadprodukcja soli i wydobycie spadło, a wraz z nim rozpoznanie złóż w tym kierunku . Dzisiaj wiadomo, że stan wiedzy o złożach soli, mimo rozwoju techniki, jest niewystarczający i nie przystaje do technik stosowanych przy ługowaniu. Niektóre postacie soli i ich zanieczyszczenia w złożach uniemożliwiają ich rozpuszczanie (andryhyt) a inne poddają się temu procesowi w sposób niekontrolowany (halit)– dlatego budowę kawern zalicza się do zadań wysokiego ryzyka. Sam proces ługowania kawern pod względem technicznym także nie przedstawia się jako zupełnie prosty i bezawaryjny. Szereg trudności jak niekontrolowane powstawanie kieszeni magazynowych niewykrywalnych dla echosondy, czy urywanie rur spustowych wewnątrz kawern . W ten sposób bez rzetelnych badań inwestycja może nie przynieść zysku mimo strat w środowisku .

Praca kawerny gazowej tzw. oddychającej polega na sprężaniu gazu przy napełnianiu i rozprężaniu przy odbiorze. Musi być zachowane minimalne ciśnienie aby warstwy skał, na które działa siła nie skruszyły się oraz nie postępowała szybka konwergencja. Kawerna paliw płynnych pracuje przez naprzemienne wpompowywanie solanki wypierającej paliwo i odwrotnie. Problemem jest w tym przypadku sam proces wtłaczania solanki i jej stężenie aby nie nastąpiło ługowanie, magazynowanie solanki w innej kawernie, separacja olejów z solanki itp. Powyższe problemy procesów magazynowania paliw pokazują, że magazynowanie w ziemi nie jest czynnością stałą i do końca opanowaną lecz podlega ciągłym zmianom, których kierunek okazuje się po czasie i najczęściej jest nie do zatrzymania.

Wiadomo, że samo umiejscowienie inwestycji w budowę kawern jest podyktowane maksymalnym redukcjom kosztów budowy. Pomimo apelów środowiska geologicznego o rozszerzenie badań nad składem geologicznym złóż potencjalnie korzystnym dla budowy kawern odzewu rządowego brak. Chodzi o projekt odwiertów na linii Malbork – Kościerzyna, gdzie z uwagi na małe zaludnienie, obszary leśne i bliskość Wisły inwestycja mogłaby być bezpieczniejsza.

Tworzenie kawern w pokładach soli jest najdroższe jeśli chodzi koszty budowy podziemnych magazynów. Na całym świecie jest nadprodukcja soli, z którą nie ma co zrobić. Projekty tłoczenia solanki do morza są realizowane np. w Niemczech Północnych. Jednak Morze Północne odznacza się wybitnie szybką wymianą wód 1-1,5 roku (pływy i sztormy) w porównaniu z Bałtykiem 20 lat! W dodatku Niemcy wypłukują sól słodką wodą z rzeki, natomiast w przypadku Kosakowa ścieki jako składnik nasyconej solanki nie będą się rozpuszczać w toni wodnej – lecz opadną z nią na dno. Obecnie obowiązują pozwolenia na tłoczenie solanki do Zatoki w ilości 300m3/h co daje ponad 2 tony czystej soli dziennie . Wiadomo, że wydano zgodę na zrzut solanki o stężeniu 250g/l, ale wiemy również, że solanka nasycona zawiera 300-320g/l i taka wypływa podczas ługowania. Jak zatem wygląda kontrola stężenia i jak inwestor prowadzi odsalanie podczas procesu ługowania? Roztwór wodny nasycony chlorku sodu jest związkiem zabójczym dla otaczającego środowiska wodnego. Pierwotnie zakładano pokierowanie zrzutu solanki do głębszych wód Zatoki Gdańskiej (6km) lecz wybrano tańszy wariant. Należy podkreślić, że w opracowaniach naukowych proces tłoczenia solanki do Zatoki Puckiej, z uwagi na swoją nietypowość określany jest mianem „testowania”dla tego typu procesów.